W pełnej wannie niepewności zanurzam powoli ciało.

Szlam i brud świata wsiąka w każdy por mej skóry.

Moralna zgnilizna wyciąga z odpływu śliskie macki.

Dusza staje się przepełnionym wysypiskiem martwych nadziei.

Na lustrze opary żółci tworzą obrazy pełne rozpusty.

Odurza mnie zapach stęchłych szczątków realności.

Ułamki marzeń cicho kwilą, gdy pluję w nie jadem.

Po szyi ślizgają się larwy złej woli, wspinają się do uszu.

Szepcą mantrę wszystkich moich grzechów.

Tonę.

Przyjdź i wybaw.

Zmyj je ze mnie.

Namydl resztkami miłości.