Tak bardzo patetycznie

Nie jest dobrze być niezrozumianym przez swoje pokolenie. Ciężko znosić wyśmiewanie przez ludzi, którzy nie rozumieją miłości do przodków walczących, ramię w ramię z sąsiadami z krajów ościennych, o pokój dla nas.  Na szczęście ten medal ma dwie strony. Wiem, że to, o co walczę jest słuszne i może kiedyś ludzie zrozumieją, jak mocno trzeba kochać, by postawić się w pierwszym szeregu drwin i obelg. A to wszystko dla nich, żeby oni i im bliscy mieli lepsze życie. Dla ich wygody i mojego spokojnego sumienia. Dla dzieci, które jeszcze się nie poczęły. Dla tych, których pokochałam i których jeszcze pokocham. Dla każdego, komu niezgoda złamała serce.

 W XXI wieku walka o wolność ogranicza się do kliknięć na portalach internetowych, do odważnego wypowiadania się w sieci, które to wypowiedzi w żaden sposób nie są poparte czynami. Czy tylko na tyle nas stać? Czy naprawdę ludzie myślą, że jeśli teraz żyjemy w "wolnym" kraju, to będzie tak i za 10 lat? Czy chcemy by nasze dzieci musiały walczyć o to, o co walczyli nasi dziadowie? Czy tak trudno zebrać siły? MY, młode pokolenie, silne miłością do naszego kraju i wszystkich narodów dręczonych, to właśnie MY mamy w swoich rękach świat. 

Przestańmy siać nienawiść między sobą. Czy to ważne jakiego jesteśmy wyznania, jakiej narodowości, czy też jaki mamy kolor skóry? Czy to właśnie uprzedzenia powinny kierować naszym życiem? Nie sądzę. Nikt nie oczekuje od nas przelewania krwi, ale ignorancja nie zaprowadzi nas do dobrej i spokojnej przyszłości. 

Czasem wystarczy wstać i zacząć żyć w zgodzie ze swoimi przekonaniami, by świat zaczął się zmieniać.  

Wyszło mało lirycznie, bardzo patetycznie i emocjonalnie, ale... nie ma to już znaczenia. Sztuka dla sztuki to nie moja działka, niech zajmują się tym artyści popijający kawę ze starbucks'a. Prawdziwa bohema wolności i autentyczności. 

Widziałam zachodzące słońce
w jednym mrugnięciu Twojego oka.
Ciepło jesiennego popołudnia
przemykające w blasku włosów.
Powoli zasypiający kwiat pięciornika
w barwie Twoich policzków.
Subtelny tembr głosu,
jak słodki jazz przy kieliszku wina.
Lwią odwagę i gorące serce
pokazane jednym, nieświadomym gestem.
W uśmiechu milion gwiazd,
podglądanych przez szybę samochodu.

Dziewczyna-żołnierz, w służbie Wyższej Chwały.

Krwią maluje usta przed ostatecznym ciosem.

Przybiera wojenne barwy dla spokoju swych dzieci.

Każdy dzień okupuje łzą rozdartych sosen.

Jej ręce nie przypominają rąk arystokratki.

Na każdy uśmiech pracuje wytrwale.

Czuwa by ognisko domowe nie zgasło.

Spokojem pokonuje męskiego gniewu fale.

.

Wytrwała w sztuce uspakajania 

Nawet największych huraganów złości.

Jego lwie serce rwące się do bitwy 

Ukoi słodkim dotknięciem miłości.

Zapomniałam jak się pisze,

Wplata myśli między słowa.

Jak uczynić znaki prawdą?

Chaos wersów opamiętać?

Jak ułożyć serca bicie

W takt melodii zapomnianej?

Dopasować rytm do innych,

Lepszych wersji samej siebie.

Jak nie gubić kropek, kresek,

Mądre rady zapamiętać.

Jak zatory przerażenia porozpuszczać,

Gdy tkwią we mnie.

Jak anielskim dotknąć skrzydłem,

To co diabłem naznaczone?

Jak nie widzieć i uwierzyć,

Gdy świat swoje ma teorie.

Jak nie płynąć z prądem zdarzeń?

Jak obalić mit o sobie?

Wyrazić niewyrażalne,

Ze spokojem przyjąć śmierć.

Jak wybaczyć samej sobie?

W pełnej wannie niepewności zanurzam powoli ciało.

Szlam i brud świata wsiąka w każdy por mej skóry.

Moralna zgnilizna wyciąga z odpływu śliskie macki.

Dusza staje się przepełnionym wysypiskiem martwych nadziei.

Na lustrze opary żółci tworzą obrazy pełne rozpusty.

Odurza mnie zapach stęchłych szczątków realności.

Ułamki marzeń cicho kwilą, gdy pluję w nie jadem.

Po szyi ślizgają się larwy złej woli, wspinają się do uszu.

Szepcą mantrę wszystkich moich grzechów.

Tonę.

Przyjdź i wybaw.

Zmyj je ze mnie.

Namydl resztkami miłości.

Tobie...

Daj mi potrzymać Twe imię...

Obiecuję, że go nie zranię ironią.

Daj mi potrzymać Twe myśli...

Przyrzekam, że nie zgubię ni jednej.

Daj mi potrzymać Twój wzrok...

Będę dbać by ujrzał tylko to, co piękne.